خنده و گریه عشاق زجایی دگر است                می سرایم به شب و وقت سحر می مویم               حافظ گفت که خاک در میخانه سبوی                   گو مکن عیب که شک ختن می بویم

خداوند با روشنایی اش پایه های زمین را محکم کرد خدایی که با چشم سر نتوان دید پیچیدگی و تیرگی شب را لحظه به لحظه با زمزمه های نورش از بدی ها و لغزش ها پاک کرده و با درخشش وجودش مرا از غفلتها بیدار نموده خداوندی که را با یک زبان شفاف هستی روز مرا پدید آورد تا راهنمای راهم باشد وبامدادم را با خوش رفتاری آغاز نمایم.

اوست که ذاتش بی شبیه وهمگن نداشته و به دل نزدیک است.با نور خود صبح را آغاز و با لطف و احسان بخشش خود زمین را مامن قرارداده و از آفات دور می کند.

(( خدایا از چیزهایی که بخود ظلم نمودم ،لغزش و رسوایی مرا صرف نظر کن ،چگونه برانی بیچارگی مرا که بتو پناه آوردم ))

خدایا با این حال بستگی با دل بستگی به نیروی بامداد تو شب را سپری کردم تا با سلامت هدایت تو صبح کنم ، میدانم تو توانایی هرچه خواهی تو عزیزداری هرکه خواهی وخیرت به هر چیز….. شب را روز و روز را شب چنان که مرده را زنده زنده را از مرده می کنی .

رحمت خدا به بهترین خلقت محمد(ص) تو یگانه ای و عزت داری حاجتم را بشنودعایم را اجابت فرما و نومیدم مگردان ، چنانچه تو پرده پوشی مثل شب بر گناهان و پاک کننده ای متل روز روشن ، پس مرا از برکت باران و آب چشمه جوشان خود محروم مسازبه حرمت محمد(ص) وآلش .

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادن                                                                                                                     وندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند 

                                                                                                                                                               ((  اجرکم عندالله))